Po zawieszeniu broni

Wstrzymanie działań wojennych na zasadzie podpisanego w Rydze rozejmu nastąpiło dnia 18 października 1920 roku, walki pułku jednak zo stały zakończone w obszarze Leonowicze-Rzeczki z dn. 14 października, po czym pułk zebrał się w całości w rej. Wasiulki (d-two) — Swatki (na zach. od m. Krzywicze), gdzie pozostawał ok. dwóch tygodni. Został następnie w końcu października przesunięty do m. Łużki z zadaniem zorganizowaniia i wykonywania służby obserwacyjnej na tymczasowej linii demarkacyjnej, na odcinku od obszaru Dzisny wł. po rej. Jazna wł. Odcinek ten obsadził dywizjon rtm. Stetkiewicza z m.p. d-cy we Dw. Puciacino i z pomieszczeniem szwadronów — 1. w m. Dzisna i 2. we wsi Pasznino koło Jazna. Służba szwadronów polegała na wystawianiu placówek w punktach, ustalonych warunkami zawieszenia broni i okresowym dozorowaniu patrolami linii demarkacyjnej Dowództwo Pułku z oddziałem gospodarczym, szwadrony 3., 4., techn. i k.m. zostały zakwaterowane w Łużkach. D-two 4. Brygady Jazdy umieściło się w Głębokiem, funkcję dowódcy brygady objął z dniem 30 października w zastępstwie, z powodu wyjazdu ppłk. szt. gen. Nieniewskiego na dłuższy urlop, mjr. Piasecki. W tym czasie funkcję dowódcy 7.P Uł. sprawowali w zastępstwie kolejno: mjr. Lewandowski — do 14 października (do wyjazdu na kurs oficerów sztabowych kawalerii), rtm. Stetkiewiicz — do 25 października (urlop bezterminowy), rtm. Smoleński — do powrotu mjr. Piaseckiego w połowie grudnia.

W połowie listopada odcinek obserwacyjny pułku został rozszerzony na północy, wzdłuż Dźwiny, aż po obszar Drui wł. Do nowego rejonu został skierowany 3. szwadron, który zakwaterował we wsi w okolicy Drui. Pułk w związku z tym stał się najbardziej na północ wysuniętym oddziałem wojskowym Rzeczypospolitej, a na jego barki spadły również obowiązki współpracy w zakresie spraw cywilnych z czynnikami władz państwowych, i administracyjnych, które stopniowo przybywały”. [KD]

Szlak bojowy Pułku w latach 1919-1920 okupiło śmiercią w walkach dwunastu oficerów i 106 ułanów, 400 żołnierzy ranami.

Do 12 lutego 1921 r. Pułk pełnił służbę dozoru linii demokratycznej Dzisna-Druja. Następnie powrócił transportem kolejowym do Kraśnika. 22 marca otrzymał sztandar od mieszkańców Ziemii Lubelskiej, który wręczył dowódcy Pułku gen. dyw. Kazimierz Sosnkowski, będący od 4 marca 1920 roku Szefem Pułku (na prośbę jego korpusu oficerskiego).